Εδώ στο ΣΤΡΟΥΓΚ αναγνωσταρά μου είμαστε παιδιά του Νίκου Κακαουνάκη. Μπαίνοντας κανείς στις κεντρικές εγκαταστάσεις του μπλογκ, είναι αδύνατο να μην προσέξει τον χρυσοπόρφυρο θυρεό που κρέμεται πάνω από τη βαριά δρύινη εξώπορτα: "NOS HIC REFERRE, NON NOSTRI GENITALE SCALPERE", δηλαδή "εδώ κάνουμε ρεπορτάζ, δεν ξύνουμε τ' αρχίδια μας".

Μα το ρεπορτάζ που κάναμε και σου παρουσιάζω εδώ, το φοβάμαι λίγο. Εξηγώ. Γνωρίζω μια κοπέλα, η οποία έχει δουλέψει χρόνια ως πωλήτρια σε χλιδο-μάγαζα ρούχων: Κηφισιά και Κολωνάκι και τα ρέστα. Συχνά τη βάζουμε να μας αφηγείται περιστατικά από αυτά τα καταστήματα. Πολλά έχουν δει τα μάτια της μα ένα της έφερνε, πάντα, τρόμο: η Βίκυ motherfuckin' Σταμάτη. Ήταν αδύνατο να αφηγηθεί ιστορίες με μισητές πλουσιομούνες πελάτισσες και να μην καταλήξει πάντα, σαν ρεφραίν, στη γυναίκα του Άκη Τσοχατζόπουλου και το ατέλειωτο σοκ που προκαλούσε κάθε φορά η συμπεριφορά της ως πελάτισσα, στο μαγαζί που δούλευε η φίλη μου.

Όταν λοιπόν η Σταμάτη μπήκε στη μπουζού, ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Είχα μια μαρτυρία στα χερια μου και δεν ήθελα να τη στερήσω από τους αναγνώστες του ΣΤΡΟΥΓΚ, από τις Επόμενες Γενιές.

Κάτι δεν μου πήγαινε καλά, ωστόσο. "Μήπως..." (ρώταγα τον εαυτό μου κάνοντας δικέφαλους στον καθρέφτη) "μήπως αυτό που πάω να γράψω είναι κάτι που θα ταίριαζε περισσότερο στις σελίδες του Πρώτου Θέματος παρά στο ΣΤΡΟΥΓΚ;". Ήταν μια λογική ερώτηση, όπως και να το κάνεις. Είχα πηγή αξιόπιστη να μου περιγράφει τις στιγμές που η Βίκυ Σταμάτη αγόραζε ζακέτες Μάρτιν Ντεμικέλις (ξέρω 'γω) αξίας 10.000 ευρώ. Ο φουκαράς αναγνώστης των κατινόχαρτων ερεθίζεται με τέτοιες λεπτομέρειες. Λοιπόν, τι; Το γύρισε στο γκόσιπ το ΣΤΡΟΥΓΚ;


Η απάντηση είναι διαφορετική και απλή και είμαι υποχρεωμένος να τη δώσω αμέσως. Είμαι πωλητής, επίσης. Η ζωή μου γίνεται κάθε μέρα λίγο πιο άχαρη από τις διάφορες μικρές Βίκες Σταμάτες που αντιμετωπίζω στη δουλειά μου. Ταυτόχρονα, επειδή έχουν κολλήσει τα μυαλά όλων στο στερεότυπο της εργατίας που δένει τ' ατσάλι, εμείς οι πωλητές αντιμετωπιζόμαστε ως φραγκόκοτες "υπάλληλοι" και όχι εργάτες. Είμαστε πικραμένο κομμάτι της εργατικής τάξης - είμαστε, πραγματικά! Και εμάς τραγουδώ, εδώ, σαν άλλος Φώντας Λάδης. Εμάς που ανεχόμαστε αμέτρητες προσβολές από σαπιόψυχους πελάτες - ώσπου, μία φορά κάθε χίλια χρόνια, ξημερώνει μια μέρα που βλέπεις τον εφιάλτη σου να μπαίνει ΦΥΛΑΚΗ! Ας τον κλωτσήσουμε τώρα που είναι πεσμένος!

(disclaimer: η κοπέλα στην οποία δίνουμε φωνή ας πούμε οτι λέγεται Πέγκυ Σου. Αυτά που περιγράφει της συνέβησαν πριν 10 περίπου χρόνια. Είναι συνδυασμός εμπειριών και δικών της και άλλης πωλήτριας, φίλης της, σε διαφορετικά ρουχάδικα της Κηφισιάς) 



ΣΤΡΟΥΓΚ: Πες ρε.
Πέγκυ Σου: Τι να σου πω ρε φίλε, μίλαγα με την άλλη στο τηλέφωνο και ψήναμε διήμερο γέλιο εις βάρος της ακατανόμαστης έξω από τις φυλακές. Μεγάλη μέρα. Εισακούστηκαν οι κατάρες των πωλητριών Κηφισιάς και Κολωνακίου.

- Για πες τυπική επίσκεψη Βίκυς Σταμάτη στο μαγαζί.
- Κατ' αρχήν έσκαγε πάντα μετά τις 9 το βράδυ που κλείναμε.

- Πριβέ φάση;
- Εννοείται. Και έφευγε όποτε γούσταρε. Είχε τύχει να φύγει και 3 το πρωί.

- Εσείς το πληρωνώσασταν υπερωρία αυτό;
- Έλα ρε τι λες, χαχαχαχα.

- ΟΚ. 
- Η οδηγίες του ιδιοκτήτη του μαγαζιού ήταν "δεν την κοιτάτε στα μάτια, δεν της απευθύνετε ποτέ το λόγο". Έσκαγε με τον οδηγό της. Υπήρχε έτοιμη κολεξιόν δική της εννοείται. Δεν έψαχνε στα ράφια. Της παρουσίαζε ο ιδιοκτήτης ό,τι πιο γαμάτο είχε το μαγαζί.

- Τα δοκίμαζε;
- Εννοείται όχι. Καθόταν έξι ώρες, τα 'βλεπε κι αναλόγως της πήγαινες κάποια σπίτι και εκεί πήγαινε πάλι μοδίστρα ειδική του μαγαζιού. Μου ΄χε πει η μοδίστρα πως δεν της πρόσφερε ποτέ ούτε ένα ποτήρι νερό στο σπίτι της!

- Δεν έσκαγε ποτέ με φίλες της φάση;
- Όχι ρε ποτέ. Σιγά μην το κάνει κανείς παρέα το συγκεκριμένο άτομο! Έβγαλε και βιβλίο με παιδικά, ρε μαλάκα! Ο κέρβερος! Η κούκλα του σατανά! Ρε η τύπισσα δεν παιζόταν. Εγώ να φανταστείς για καιρό δεν ήξερα ποια είναι. Και απορούσα. Επειδή έβλεπες πολλές εκει μέσα. Τύπου Λάτση και έτσι. Η Λάτση ήταν κουλ. Αυτή του Τσοχατζόπουλου έπαιρνε τηλέφωνο η ίδια ή κάποιος από την αυλή της και μετά απαιτούσε να απολυθεί η υπάλληλος που το σήκωσε επειδή δεν της άρεσε ο τρόπος της!

- Δεν παίζει αυτό που λες.
- Ναι ρε, γεγονός, ήμουν εκεί όταν απέλυσαν μια κοπέλα εξαιτίας της. Πήρε το αφεντικό και του είπε "αυτή που σηκώνει το τηλέφωνο, να την απολύσεις". Και καταλαβαίνεις πως ο άλλος όταν έχει ένα πελάτη που του κάνει χαλαρά 30.000 ευρώ τζίρο στην καθισιά του, το σκέφτεται.

- Για πες ποσά περίπου. Το ψιλικοκό πόσο ήταν;
- Κάτω από δεκαχίλιαρο η επίσκεψη δεν έπεφτε ποτέ.

- Και πόσο πήγαινε μέσο όρο περίπου;
- Πήγαινε, ένα τριαντάρι πήγαινε εύκολα. Και βάλε, πολλές φορές. Και μιλάμε για 2002, έτσι; Σου λέω θυμάμαι έναν συνάδελφο να μου λέει "δεν τα μπορώ τα κομουνιστικά σου, αλλά κάτι σκύλες σαν αυτή θέλω να τις δω να υποφέρουν".

- Έχεις υπόψη σου να έγινε ποτέ κανένα σαμποτάζ; Τύπου κάποιος να έφτυσε στο ρούχο της πριν της το δώσει;
- Όχι ρε δεν παίζει. Πρώτον αν σε έπαιρνε χαμπάρι παίζει να έβγαζε δίκαννο επιτόπου. Ήταν ο τύπος ανθρώπου που αν της έδινες κάτι που δεν της αρέσει, απαιτούσε να το φτιάξει ξανά το εργοστάσιο. Έσκαγαν στο μαγαζί γυναίκες εφοπλιστών, υπουργών -δεν σου λέω πως ήταν πιο ευγενικές- αλλά αυτό το "ζείτε για να με υπηρετείτε, τσόλια" δεν το είχε καμία άλλη. Ούτε η Λάτση δε θα μίλαγε μαζί σου, αλλά η Λάτση δεν θα έμπαινε ποτέ στη διαδικασία να πάρει τηλέφωνο για να απολυθεί κόσμος. Αυτή ήταν σε φάση να σαδίσει κόσμο. Υπάρχει διαφορά. Μεγάλη. Αυτή θέλεις να τη δεις να φορέσει χειροπέδες και να γελάς, να γελάς ρε μαλάκα. 
   

4 σχόλια:

spi_der είπε...

Eντάξει, eternal respect για το-μόνο-για-μύστες tagline 'Νεφέλη Κατακουζηνού"

Ανώνυμος είπε...

signwmi re paidia auti h kopela pou douleuei politria mipws einai ntalikeris???ti frosiologia einai auti gia kopela??

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Ανώνυμε, τα είπες όλα. Και εγώ έχασα την μπάλα και έψαχνα να βρω το φύλο της ξαναδιαβάζοντας το κείμενο.

Ανώνυμος είπε...

αααα μην μου το χαλατε ρε παιδια και ειχα ψιλοκαβλωσει!!!

top