Καταννοώ πως ο τίτλος του προηγούμενου κειμένου περί "υπουργείου που έδωσα στον Καρατζαφέρη" ελάχιστο νόημα έβγαζε σε σχέση με το περιεχόμενό του - και εξηγούμαι για αυτό: εξιστορώντας τα όσα συνέβησαν στην πορεία της περασμένης Πέμπτης, ήθελα (πριν αρχίσω να πλατσουρίζω σε κιν/φικές παρομοιώσεις) να καταλήξω σε κάτι που συνέβη το πρωί εκείνης της ημέρας και το οποίο θα αναδιατυπώσω αλλά και υποστηρίξω με ακόμη μεγαλύτερη ένταση εδώ: ότι, δηλαδή, σε 'μενα θα οφείλει πιθανό του υπουργείο ο Γ.Καρατζαφέρης και σε 'μένα οφείλει ήδη τη θέση αντιπροέδρου ο Ευ. Βενιζέλος. Όχι, δεν μιλάω για εμένα ως έννοια "λαού", ούτε ευρύτερα ως έναν που κατέβηκε στη συγκεκριμένη πορεία, αλλά για εμένα προσωπικά, τον Zaphod's Evil Head, τον διαιτητικό Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ


(picture unrelated)


Την ώρα εκείνη που ο παρακρατικός ουλαμός έσκαγε μύτη από την Καραγιώργη Σερβίας και έκανε πουτάνα τη συγκέντρωση του Συντάγματος, εγώ δεν βρισκόμουν εκεί. Για την ακρίβεια, ακριβώς τις στιγμές που ξέσπαγαν ο φόβος και η παράνοια, εγώ καθόμουν κάτω από μια παχιά σκιά γύρω στο μισό χιλιόμετρο ανατολικότερα, διασκεδάζοντας με την ψυχή μου. Μάγκα, αυτό, άξιζε να το δεις από κοντά.

Η αστυνομικά αποκλεισμένη ζώνη τής Βασ. Κωνσταντίνου (απ' τα φανάρια του Χίλτον ως τη Ρηγίλλης), η οποία υποτίθεται πως ήταν το μόνο στεγανό κανάλι πρόσβασης στη Βουλή, είχε μετατραπεί από πολύ νωρίς σε ένα μεγάλο, δωρεάν λούνα παρκ: πάνω από 100 μηχανές της αστυνομίας (και εξιμισάρες και παπιά και οι εντούρο των μπάτσων-γαρδέληδων), είχαν παρκάρει στα πλαϊνά της λεωφόρου με τους αναβάτες τους να αράζουν στα αβραμοπουλιανά καγκελάκια και... να μην κάνουν απολύτως τίποτα. Το αποτέλεσμα ήταν να συγκεντρωθούν σύντομα στο πεζοδρόμιο της λεωφόρου τρεις ομάδες ανθρώπων: 1) αυτοί που πήγαν προς  Βασ. Σοφίας για να φέρουν όσα μπουκάλια νερό βρουν, 2) αυτοί που ανέβηκαν προς Χίλτον για να δίνουν σήμα όποτε εμφανίζεται αυτοκίνητο, και 3) αυτοί που έμειναν στη διασταύρωση με τη Ριζάρη, έπαιρναν τα μπουκάλια από τους πρώτους, τα ύψωναν όταν άκουγαν φωνές από τους δεύτερους - και έπαιζαν σκοποβολή με κάθε λίμο που πέρναγε πλακωτή από μπροστά.

Δεν έβγαζε Κανένα Γαμημένο Νόημα. Οι μπάτσοι δεν έδειχναν καμία διάθεση να σταματήσουν τους σκοπευτές - και οι σκοπευτές ήξεραν πως κανένα αμάξι που περνάει δεν είναι πχ κάτοικος (αφού είχε περάσει τόσα μπλόκα), άρα βάραγαν αδιακρίτως. Θέλω να πω, αν είχαν αφήσει το δρόμο ανοιχτό στην κυκλοφορία κοι οι βουλευτές κατέβαιναν με συμβατικά αυτοκίνητα ανακατεμένοι στο τράφικ, ούτε μυγάκι δεν θα έσκαγε στο παρμπρίζ τους. Η αντίθεση με το ταυτόχρονο ροντέο του Συντάγματος έβγαζε μάτι - και απεδείκνυε το ότι αν μια αστυνομία είναι τόσο καλή στην επίθεση και τόσο κακή στην άμυνα, δεν είναι καθόλου παράξενο που κάθε αναμέτρησή της λήγει όβερ.

Γύρω στις 3 το μεσημέρι, τα πράγματα είχαν ηρεμήσει. Είχε ώρα να φανεί αυτοκίνητο βουλευτή και ο κόσμος λιγόστευε, αφού στο Σύνταγμα υπήρχε πράγματι ανάγκη ενισχύσεων. Παρ' όλα αυτά, είχα αποφασίσει να μη φύγω ακόμα. Ο λόγος ήταν προφανής. Το ραδιόφωνο έλεγε πως "από στιγμή σε στιγμή" ολοκληρωνόταν η συνάντηση Παπανδρέου-Παπούλια στο Προεδρικό Μέγαρο - και όταν είδα τους διάδες να σκύβουν προς τους ασύρματους, να φοράνε ταυτόχρονα τα κράνη τους και να συμπτύσσονται βιαστικά στο απέναντι ρεύμα, ήξερα πως η ώρα είχε έρθει. Πήδηξα το κάγκελο και άρχισα να τρέχω, γνωρίζοντας πως είχα ελάχιστα δευτερόλεπτα περιθώριο για να πάρω θέση και να χτυπήσω. Τη στιγμή που σήκωνα το χέρι σημαδεύοντας το πίσω αριστερά τζάμι του πρωθυπουργικού αυτοκινήτου, ήξερα πως τελείωνα την Πρώτη Μνημονιακή Κυβέρνηση - και μόνο με τον γδούπο που έκανε το μπουκάλι γκελάροντας στο τζάμι πρόσεξα πως του είχα πετάξει αυτό που έπινα όση ώρα περίμενα, αυτό που πίνω συχνά τον τελευταίο καιρό που άρχισα υγιεινή διατροφή και άσκηση: ένα μπουκάλι πράσινο τσάι.


--------------------------------------------------


Η συνέχεια είναι, βέβαια, γνωστή. Από εκείνη την ώρα και μέχρι αργά το βράδυ, ο Παπανδρέου ήταν σαν τον Σαριέγκι όταν διώχνει με τσαφ και η μπάλα παίρνει ύψος. Ανακοίνωσε ταυτόχρονα πως κάνει και δεν κάνει ανασχηματισμό, πως φεύγει εκείνη και την επόμενη ημέρα για Βρυξέλλες και πως προτίθεται και αποκλείει να κάνει οικουμενική με αυτόν και χωρίς αυτόν. Τίποτα παρόμοιο δεν είχε συμβεί τις προηγούμενες 25 Αγανακτισμένες ημέρες και καμία συγκέντρωση, οσοδήποτε μεγάλη ή επεισοδιακή, δεν είχε προκαλέσει τόσο εμφανή αποσταθεροποίηση σε επίπεδο πρωθυπουργού. Απολύτως σοβαρά, θεωρώ πως τα γεγονότα της Βασ. Κωνσταντίνου ξεπέρασαν μια πολύ συγκεκριμένη κόκκινη γραμμή και ενεργοποίησαν, αυτόματα, το επόμενο λέβελ διακυβέρνησης. ΟΚ, εξηγούμαι.

Είναι θεμελιωδώς λάθος να προσεγγίζεις τους τελευταίους 20 μήνες ως "κυβέρνηση Παπανδρέου". Μια κυβέρνηση Παπανδρέου δεν θα άντεχε 20 μήνες και σίγουρα δε θα πετύχαινε τόσα πολλά σε αυτό το διάστημα - όσα, δηλαδή, πέτυχε η κυβέρνηση Παπανδρέου-Πάγκαλου. Δεν είναι σχήμα λόγου αυτό, αλλά ο ακριβής ορισμός της κυβέρνησης που είχαμε μέχρι να πετάξω το Λίπτον. Θα το πιάσω ανάποδα για να γίνει πιο σαφές: φαντάσου μια κυβέρνηση η οποία καταργεί τον βασικό μισθό, αυξάνει τέσσερις φορές τον ΦΠΑ και όλα τα υπόλοιπα των τελευταίων μηνών... με Πρωθυπουργό πχ τον Αριστοτέλη Παυλίδη, ή κάποιον παρόμοιο εμφατικά απεχθή τύπο. 

Θα είχε εκατοντάδες νεκρούς και γενικευμένο χάος αυτό το σενάριο; Θεωρώ πως ναι. Αντίθετα: η ύπαρξη ενός πρωθυπουργού 60 χρονών τον οποίον οι μισοί αποκαλούν (ασυναίσθητα, χωρίς ιδιαίτερη πρεμούρα να υποτιμήσουν) με το υποκοριστικό, και οι άλλοι μισοί αντιμετωπίζουν ενσυνείδητα ως ένα χαζο παιδάκι που μπλέκει το χέρι στην αλυσίδα του ποδηλάτου... είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να περάσουν τέτοιου επιπέδου αλλαγές. Ένας ψυχάκιας φωνακλάς τύρρανος με στρατιωτική στολή θα σου γεννούσε ανάγκη να βγεις στο βουνό για λόγους ιστορικών αντανακλαστικών και μόνο, άρα είναι η ληγμένη πλέον μορφή εξουσίας... ένας φεγαρροπρόσωπος "Γιωργάκης" που δυσκολεύεται στις πολυσύλλαβες λέξεις, ωστόσο, είναι ο τέλειος μεταμοντέρνος τύρρανος, ώριμο τέκνο της εποχής που οι εγκέφαλοι έχουν πλέον μαριναριστεί αρκετά μέσα στα επικοινωνιακά στερεότυπα: ένα σημαίνον τόσο ευανάγνωστο, που, όταν συνδυαστεί με το απολύτως αντιφατικό σημαινόμενό του, αφήνει τον "αναγνώστη" σε μια κατάσταση ολόιδια με την αφασία.

Και επειδή ένας "Γιωργάκης" θα έπρεπε να παίζει διαρκές και υψηλότατου επιπέδου θέατρο για να πείθει πως έχει το ακαταλόγιστο, αλλά και ταυτόχρονα να είναι εξουσιαστικά αποτελεσματικός, η συνταγή απαιτεί και έναν παραπληρωματικό Αντιπρόεδρο, το συγκρουσιακό flip-side του: έναν κονσιλιέρε με εξουσίες αν όχι μεγαλύτερες, σίγουρα πιο κρίσιμες, ο οποίος μπορεί να γίνει δέκτης μίσους χωρίς να αφήνει αποθεματικό στον εκλεγμένο προϊστάμενό του, όταν προκαλεί με τη δράση του νοηματοδοτείται ως μια ατυχής επιλογή συνεργάτη για τον (να κι άλλη απόδειξη!) βλακόμουτρο Πρωθυπουργό και που, ταυτόχρονα, σε πρακτικό επίπεδο η κυβέρνηση δεν θα έστεκε ούτε ως έννοια, ούτε για μισή ώρα, χωρίς αυτόν. 

Για μια στιγμή, όμως: ένας μη-χαρισματικός ηλίθιος στην εξουσία που μας διασκεδάζει (και αποσυντονίζει) με την ολοφάνερη ανεπάρκειά του, και ένα αντιδημοφιλές #2 αρμόδιο για τις μεγάλες μπίζνες, σε συνθήκες εθνικού κόκκινου συναγερμού; Εεεερμ...




Α-χα.



Ακριβώς:





Αυτό προσπαθώ να αποδείξω: ότι το μοντέλο Παπανδρέου/Πάγκαλος που ίσχυε ως το Σάββατο δεν ήταν ένα συγκυριακό αποτέλεσμα ενδο-πασοκικών ισορροπιών, αλλά κάτι το οποίο δημιουργήθηκε σε εργαστήρια, δοκιμάστηκε σε χώρες, διορθώθηκε, ξαναδοκιμάστηκε, πέτυχε και αυτή τη στιγμή αποτελεί την πιο προηγμένη μέθοδο ελέγχου μιας ταραγμένης κοινωνίας - δούλεψε εκπληκτικά για την Ελλάδα, πάντως. Οι χώρες που περνούν στον έλεγχο του ΔΝΤ απαιτούν πολύ συγκεκριμένων προδιαγραφών κυβερνήσεις για να μη γλιστρήσουν στο χάος: πάνω απ' όλα Δημοκρατικά Εκλεγμένες (ώστε οι ελίτ και οι πρόθυμες Ψιψινέλ τους να στο τρίψουν στα μούτρα αυτό, μαλακάκο) αφού οι Πινοσέτ δεν πιάνουν πλέον, ούτε καν οι Μουμπάρακ και το "Δόγμα του Σοκ" έχει πάνω από χρόνο που κυκλοφόρησε στα Ελληνικά μα εξακολουθεί σχεδόν παράλογα να είναι στο top-5 των πωλήσεων, οπότε επειδή ξέρω μωρή αναγνωστάρα πως δεν είσαι μυρωδιάς ή/και αναγνώστης του πρόταγκον, δεν θα επιμείνω σε κάτι που αναλύεται τόσο κατηγορηματικά στο βιβλίο.

Εδώ και είκοσι μήνες επομένως, ο Θ. Πάγκαλος τρολλάριζε απολύτως συνειδητά και μεθοδικά, ωστέ μετά να κάνει σκριν στα γιαούρτια που σημάδευαν την κεντρική εξουσία: για την ακρίβεια, το να γιαουρτωθεί ο Πάγκαλος ήταν θεμελιώδης προϋπόθεση λειτουργίας αυτού του δυϊκού συστήματος. Δεν γίνομαι μικροπολιτικός εδώ: την εξουσιαστική φόρμα αναλύω. Ο πρωθυπουργός-φορέας της εξουσίας τόσο μαλακοκαύλης που δεν αξιζει καν το μίσος/ ο Αντιπρόεδρος-σφουγγάρι μίσους όχι ακριβώς η εξουσία= συμβολικά, το μίσος δεν φτάνει στην εξουσία.

Ε, τώρα ο συμβολισμός αυτός ολοκληρώνει τον κύκλο του. Η στιγμή που ο όχλος χιμάει στο πρωθυπουργικό αυτοκίνητο εκτοξεύοντας αντικείμενα και ευχές για βίαιο θάνατο, ένας όχλος στον οποίο μισο-πειραματικά συμμετείχα, ήταν η στιγμή που ο κόουτς σταματάει το χρονόμετρο και βλέπει περήφανος το νέο ρεκόρ: 20 μήνες γεμάτοι πριν στόχος γίνει ο πρωθυπουργός-Φρανκενστάιν. Βεβαίως η "στοχοποίηση" ακούγεται γελοία αν την περιορίσεις σε μερικά πλαστικά μπουκάλια στο τζάμι, οπότε (και ακριβώς επειδή στη Β. Κωνσταντίνου θα μπορούσε επίσης να βρίσκεται οπλισμένος και θολωμένος ένας γιος ενός από τους δεκάδες χρεοκωπημένους που αυτοκτόνησαν τους τελευταίους μήνες) θα το αναδιατυπώσω με σκακιστικούς όρους: ο Παπανδρέου, παρ' ότι πιο αναλώσιμος απ' όσο νομίζει, έχει πάρει κάποιες μίνιμουμ εγγυήσεις αν όχι πολιτικής, τουλάχιστον βιολογικής επιβίωσης για να αναλάβει το έργο - δηλαδή, αν γίνει ρουά, οσοδήποτε πρόχειρο, να υπάρχει καβάτζα ένας ακίνητος ως τότε πύργος για ροκέ.


top