3.
Υπηρχαν μερες που ενιωθα οτι με τον καταλληλο συνδυασμο θαρρους και τυχης, ακομη και ενας αντρας με τα δικα μου λιγα οπλα, μπορουσε να αντιμετωπισει με σχετικη επιτυχια την ολοκληρωτικη παρανοια γυρω μας που οι μαλακες ονομαζουν κοσμο, κοινωνια, ανθρωπινο ειδος, αινιγμα της υπαρξης ή απλα μουνακι - και υπηρχαν μερες που ενιωθα οτι το καλυτερο που εχω να κανω ειναι να μην εγκαταλειψω για κανενα λογο το κρεβατι μου. Επιπλεον, επρεπε να μετακομισω. Εκεινη την εποχη δουλευα σε ενα κυριλε μεξικανικο εστιατοριο, εκανα τον βοηθο μπαρμαν/βοηθο σερβιτορου-8 ωρες για τριαντα γαμωευρω και δεν επαιρνα μεριδιο απο τα φιλοδωρηματα. Το εστιατοριο το ειχανε δυο αδερφες και ο γερος πατερας τους, οι αδερφες ηταν καπου μεταξυ 35-45 χρονων, πολυ ομορφες, ψηλομυτες, στιλατες σκυλες. Η πλειοψηφια των εργαζομενων ηταν αντρες και ποτε με το μαστιγιο, ποτε με το ντεκολτε, οι δυο καπιταλιστριες μας ειχαν ολους να τρεχουμε σαν νεοσυλλεκτοι στην Λεγεωνα των ξενων. Πολλες φορες ονειρευομουν οτι τις επαιρνα και τις δυο με τρελα στο γιγαντιαιο κρεβατι της επαυλης τους, καποια βραδια ο μπατλερ μας εραινε με ποπ-κορν και ενα ζεστο απογευμα ονειρευτηκα οτι στην τρομερη παρτουζα συμμετειχε και ο Τσαρλι Τσαπλιν. Αισθανομουν φοβερα αναρχικος εκεινη την περιοδο, αν και αντιλαμβανομουν την επανασταση βασικα ως μια καλη ευκαιρια για να πηδηχτουμε με τις σεξυ αφεντικινες μας. ΕΙ ΜΑΛΑΚΑ ΕΛΛΗΝΑ, ουρλιαξε ο Νουνο με το που με ειδε. Ο Νουνο ηταν γεματος τατουαζ και ντυνοταν σαν μαυρος νταβατζης. Μιλουσε δυνατα και γελουσε δυνατα, ειχε ενα παιδι και ενα αυτοκινητο με σπορ ασημι ζαντες.
ΕΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ξανατσιριξε ο Νουνο. Ξεκινησα να φτιαχνω λεμονοχυμο, το οποιο σημαινε οτι επαιρνα πολλα λεμονια, τα εκοβα στην μεση και μετα τα εστυβα με το βαρυ, μεταλικο στιφτη. Ηταν ακριβως οσο βαρετο ακουγεται. Συνηθως χρειαζομασταν πεντε-εξι λιτρα χυμο, οποτε καθομουνα εκει, εκοβα και εστυβα λεμονια σαν μαλακας, σκοτωνα χιλιαδες μυρμηγκια και μιλουσα για βραζιλιανες με τους υπολοιπους σκλαβους. Μια μερα, αποφασισα οτι η ελπιδα για την ελπιδα πεθαινει τελευταια, πολυ μετα απο την ελπιδα για λεφτα, ταλεντο και γυναικες και τις υπολοιπες εξισου μαλακισμενες ελπιδες. Ηταν τη μερα που οταν πηγα στην δουλεια, μου ειπανε οτι βασικα δεν εχουν πολλες κρατησεις, οποτε δεν χρειαζονται εξτρα προσωπικο. Ημουν αφραγκος και ζητησα ενα μικρο δανειο για να την βγαλω, αλλα ο γερος αρνηθηκε και τελικα δεν ξαναδουλεψα ποτε εκει και τους εχασα ολους, το Νουνο που ηθελε να ειναι μαυρος, τους βραζιλιανους σκλαβους που ηθελαν να ειναι πλουσιοι και κυριως, τις δυο γκομεναρες. Ηταν μια απο εκεινες τις μερες που ενιωθα οτι με τον καταλληλο συνδυασμο θαρρους και τυχης κλπ κλπ.
Υπηρχαν μερες που ενιωθα οτι με τον καταλληλο συνδυασμο θαρρους και τυχης, ακομη και ενας αντρας με τα δικα μου λιγα οπλα, μπορουσε να αντιμετωπισει με σχετικη επιτυχια την ολοκληρωτικη παρανοια γυρω μας που οι μαλακες ονομαζουν κοσμο, κοινωνια, ανθρωπινο ειδος, αινιγμα της υπαρξης ή απλα μουνακι - και υπηρχαν μερες που ενιωθα οτι το καλυτερο που εχω να κανω ειναι να μην εγκαταλειψω για κανενα λογο το κρεβατι μου. Επιπλεον, επρεπε να μετακομισω. Εκεινη την εποχη δουλευα σε ενα κυριλε μεξικανικο εστιατοριο, εκανα τον βοηθο μπαρμαν/βοηθο σερβιτορου-8 ωρες για τριαντα γαμωευρω και δεν επαιρνα μεριδιο απο τα φιλοδωρηματα. Το εστιατοριο το ειχανε δυο αδερφες και ο γερος πατερας τους, οι αδερφες ηταν καπου μεταξυ 35-45 χρονων, πολυ ομορφες, ψηλομυτες, στιλατες σκυλες. Η πλειοψηφια των εργαζομενων ηταν αντρες και ποτε με το μαστιγιο, ποτε με το ντεκολτε, οι δυο καπιταλιστριες μας ειχαν ολους να τρεχουμε σαν νεοσυλλεκτοι στην Λεγεωνα των ξενων. Πολλες φορες ονειρευομουν οτι τις επαιρνα και τις δυο με τρελα στο γιγαντιαιο κρεβατι της επαυλης τους, καποια βραδια ο μπατλερ μας εραινε με ποπ-κορν και ενα ζεστο απογευμα ονειρευτηκα οτι στην τρομερη παρτουζα συμμετειχε και ο Τσαρλι Τσαπλιν. Αισθανομουν φοβερα αναρχικος εκεινη την περιοδο, αν και αντιλαμβανομουν την επανασταση βασικα ως μια καλη ευκαιρια για να πηδηχτουμε με τις σεξυ αφεντικινες μας. ΕΙ ΜΑΛΑΚΑ ΕΛΛΗΝΑ, ουρλιαξε ο Νουνο με το που με ειδε. Ο Νουνο ηταν γεματος τατουαζ και ντυνοταν σαν μαυρος νταβατζης. Μιλουσε δυνατα και γελουσε δυνατα, ειχε ενα παιδι και ενα αυτοκινητο με σπορ ασημι ζαντες.
ΕΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ξανατσιριξε ο Νουνο. Ξεκινησα να φτιαχνω λεμονοχυμο, το οποιο σημαινε οτι επαιρνα πολλα λεμονια, τα εκοβα στην μεση και μετα τα εστυβα με το βαρυ, μεταλικο στιφτη. Ηταν ακριβως οσο βαρετο ακουγεται. Συνηθως χρειαζομασταν πεντε-εξι λιτρα χυμο, οποτε καθομουνα εκει, εκοβα και εστυβα λεμονια σαν μαλακας, σκοτωνα χιλιαδες μυρμηγκια και μιλουσα για βραζιλιανες με τους υπολοιπους σκλαβους. Μια μερα, αποφασισα οτι η ελπιδα για την ελπιδα πεθαινει τελευταια, πολυ μετα απο την ελπιδα για λεφτα, ταλεντο και γυναικες και τις υπολοιπες εξισου μαλακισμενες ελπιδες. Ηταν τη μερα που οταν πηγα στην δουλεια, μου ειπανε οτι βασικα δεν εχουν πολλες κρατησεις, οποτε δεν χρειαζονται εξτρα προσωπικο. Ημουν αφραγκος και ζητησα ενα μικρο δανειο για να την βγαλω, αλλα ο γερος αρνηθηκε και τελικα δεν ξαναδουλεψα ποτε εκει και τους εχασα ολους, το Νουνο που ηθελε να ειναι μαυρος, τους βραζιλιανους σκλαβους που ηθελαν να ειναι πλουσιοι και κυριως, τις δυο γκομεναρες. Ηταν μια απο εκεινες τις μερες που ενιωθα οτι με τον καταλληλο συνδυασμο θαρρους και τυχης κλπ κλπ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου