ΤΟ ΖΙΓΚΟΛΙΚΙ ΦΕΡΝΕΙ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ

1.

Νοκ νοκ στο παραθυρο. Ανοιγω την μπαλκονοπορτα-ο συγκατοικος μου. Τι νεα μεγαλε-σοβαρος πολυ ο μεγαλος. Λοιπον μεγαλε-να, κοιτα να δεις, βασικα εγω, ως ο παλιοτερος ενοικος και ο ιδιοκτητης, μετα απο τις ρουφιανιες που του μετεφερα, θελουμε να φυγεις απο το σπιτι. ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ ΒΡΩΜΟΣΚΥΛΑ-αχμμ, λοιπον, καληνυχτα, ξαναμιλαμε αυριο.

Ετσι λοιπον ηρθαν τα πραγματα και επρεπε να μετακομισω. Αυτο το σπιτι ειχε φοβερη θεα της πολης, αλλα ηταν πολυ κρυο και μισουσα παθολογικα τον συγκατοικο μου και την γκομενα του. Περασα το υπολοιπο βραδυ ακουγοντας Μεταλικα και προσπαθωντας να σχεδιασω την τελεια εκδικηση για τα χριστιανικα αρχιδια που με πεταγανε στο δρομο, απλα και μονο επειδη ημουν πιο νεος, πιο ψηλος και πιο ομορφος. Έπεσα για υπνο το ξημερωμα και ονειρευτηκα οτι εφτιαχνα τζιν τονικ με πλουτωνιο σε ενα παρανοικο φουτουριστικο πυρηνικο καταφυγιο ενω βομβες σκαγανε απ’εξω- πρωτα ακουγοταν ενα υπουλο απειλητικο σφυριγμα και μετα εσκαγε η βομβα σηκωνοντας τεραστια συνεφα σκονης, το ονομα μου ηταν Ερνεστ Χεμινγουεη και τα λεμονια ηταν φρεσκα και ζουμερα.

2.

Την επομενη (ή μήπως την μεθεπόμενη?) μερα, ξυπνησα πολυ αργα και βγηκα για μια απο τις συνηθισμενες ασκοπες βολτες στην πολη. Πλησιαζαν τα χριστουγεννα και τα μαγαζια ηταν γεματα τουριστες και καυλωμενες μαμαδες με τα παιδακια τους, κανενας ομως δεν εμοιαζε ιδιαιτερα χαρουμενος. Αραγε εφταιγε η οικονομικη κριση που απειλουσε τον μαλακισμενο τροπο ζωης μας? Αποφασισα πως οχι. Τα πραγματα ειναι πολυ πιο σοβαρα. Μαστουρωμενοι μαυροι εψαχναν στα σκουπιδια ενας θεος ξερει τι, πουτανες άσχημες σαν τις αμαρτίες μου ψωνιζονταν σε σκοτεινες γωνιες και ολα τα μαγαζια ειχαν διπλα στην πορτα ενα μικρο αυτοκολλητο που εγραφε ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕ! ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΑΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΧΩΡΟΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΜΕΡΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ. Ηταν το ογδοο Ραιχ, ενω εγω κοιμομουν οι ναζι ειχαν κερδισει τον πολεμο και ειχαμε ολοι καταδικαστει σε 1000 χρονια καταναλωτικης υστεριας. Ο Θεος σωζει τους σελεμπριτις. Στην πλατεια, το αγαλμα του μαλακα παλιου βασιλια καβαλα στο περηφανο αλογο του ηταν ντυμενο με κοκκινα λαμπακια και απο κατω μια μπαντα «ινδιανων», επαιζε «παραδοσιακη» μουσικη με την βοηθεια ενος γελοια μικρου ηχειου. Απ’οτι φαινεται, ο Κολομβος, η Παναγια, τα μικροβια, ο Κορτεζ και πεντε αιωνες χριστιανικης βαρβαροτητας, απλα πηγαν στραφι – αυτοι οι τυποι δεν θα παψουν ποτε να μας πρηζουν τ’αρχιδια με την απαισια μουσικη τους. Πρεπει να αγορασω σαμπανια και να γυρισω γρηγορα σπιτι, σκεφτηκα. Κοσμος ξεχυνοταν απο καθε γωνια, φωτακια, βαβουρα, υγρασια-ακομη μια μερα χωρις ελπιδα, παρηγορια, γυναικα. Χωθηκα στο γιγαντιαιο πολυκαταστημα και κατεβηκα στο υπογειο που ηταν το βιβλιοπωλειο. Διαβασα λιγο Μπουκοφσκι και ενα βιβλιο για την ζωη του Χαντερ Τομπσον, ο τελευταιος απ’οτι φαινεται καραφλιασε πολυ νεος, οπως ο πατερας μου. Ισως γι’αυτο να το εριξε στα ναρκωτικα, ποιος μπορει να ξερει? Το τμημα της ξενης λογοτεχνιας βρωμαγε σαν να το ειχε χεσει νεκρος, ηταν αδυνατο να το υποφερω μετα απο λιγο οποτε εσπασα. Οι υπολοιποι πελατες συνεχιζαν τα ψωνια τους σαν να μην τρεχει τιποτα. Αραγε εφταιγε η διψα για γνωση που τους εκαιγε τα σωθικα και τους εκανε να αδιαφορουν τοσο επιδεικτικα για την μποχα-βρωμα γυρω τους? Οι περισσοτεροι κρατουσαν βιβλια που θα μπορουσαν να ειχαν γραφτει απο ομιλουσες πουτσοτριχες, οποτε αποφασισα πως μαλλον οχι. Τα πραγματα ειναι πολυ πιο σοβαρα. Απ’οτι φαινεται, το μονο που μπορει να κανει καποιος αυτες τις μερες ειναι να παρει τα μετρα του και να ελπιζει οτι οι κινεζοι αφεντες μας θα δειξουν μια σχετικη κατανοηση. Το μελλον ειναι σε καθε περιπτωση αβεβαιο.