Λίγο τζιν ρε!



Τις πρώτες μέρες του σεπτέμβρη του 1918, η Γαλλία ήταν πολύ βαθιά μέσα στα σκατά. Η αδέξια εφαρμογή του σχεδίου σλίφεν απο τους Γερμανούς και η αδύναμη αρχιστρατηγία του Μόλτκε – ο οποίος είχε επιλεγεί λόγω του διάσημου ονόματος του βλ. GAP – δεν είχαν εμποδίσει τους φρίτσηδες να συντρίψουν τον χαοτικό ρώσικο στρατό στην ανατολή και πλέον, το μόνο που έμενε, ηταν η εκμηδένιση της Γαλλίας στο δυτικό μέτωπο. Σαμπάνιες μπήκαν στον πάγο, πρώσοι στρατηγάρες ετοιμάστηκαν για παρέλαση στο παρίσι (όπως ο θρύλος στο φαιναλ4 του ’97) και ο κόσμος κράτησε την ανάσα του.
Τελικά η Γαλλία σώθηκε απο μια αλληλουχία γεγονότων γνωστών ως «το θαυμα του μάρνη», που μετα έγινε και δρόμος στην αθήνα. Ο ποζεράς Ζοζέφ Γκαλιανί, υπεύθυνος για την άμυνα του παρισίου επίταξε όλα τα ταξί της πόλης, τα φόρτωσε πουστόνεα και τα έστειλε στο μάρνη να κάνουν το θαύμα τους. Αργότερα, όταν ο πρετεντέρης της εποχής τον ρώτησε γι’αυτό, σήκωσε βαριετημένα τους ώμους και είπε «Eh bien, voilà au moins qui n'est pas banal» (Ε λοιπόν, τουλάχιστον δεν είναι κάτι μπανάλ)
Ε ναι λοιπόν.
Ο Ζοζέφ είχε δίκιο. Ο Πανούτσος, επίσης έχει δίκιο. Έχει πλάκα να ξεκινάει ένα κείμενο με αναφορές σε υποχθόνιους άγγλους λόρδους του 19ου αιώνα ή εγωιστές γάλλους στρατηγούς. Τουλάχιστον δεν είναι κάτι μπανάλ. Ξέρετε τι άλλο δεν είναι καθόλου μπανάλ? Η καταστροφή μιας χώρας. Θυμάστε τη Γιουγκοσλαβία νέοι μου? Υπήρχε κάποτε μια χώρα κλπ κλπ. Η ιστορία είναι γεμάτη πτώματα, όχι μόνο ανθρώπινα, αλλά και κρατικά, πολιτισμικά, κομματικά. Αυστρο-ουγγαρία, Αζτέκοι, Whigs. Το να αντιμετωπίζουμε το μπουρδελάκι μας ως αθάνατο και αιώνιο, επειδή είναι γωνιακό και κάτι τύποι πριν χιλιάδες χρόνια ζούσανε στο ίδιο μέρος και τα λέγανε ωραία, είναι ανθρώπινο, αλλά και βαθύτατα ηλίθιο.
«Ζήτω το χιλιόχρονο Ραιχ!», φώναζαν κάποτε οι παππούδες του Πλεύρη και του Βορίδη μαζί με άλλους εκατοντάδες χιλιάδες ακτιβιστές της δεξιάς, φιλήσυχους πολίτες και καθωσπρέπει νοικοκυραίους. Ο φύρερ το είχε ξεκαθαρίσει, αυτό το ραιχ θα ζήσει χίλια χρόνια – όμως δώδεκα χρόνια αργότερα όλα είχαν τελειώσει και σε κάθε γερμανίδα μάνα αντιστοιχούσαν 5 ρώσοι φαντάροι καυλωμένοι για εκδίκηση ή έστω άδειασμα.
Η Βαθυστόχαστη Ανάλυση μου για το ελληνικό πρόβλημα, δείχνει να ξεφεύγει κάπως και αυτό δεν θ’αρέσει καθόλου στο Σατανικό Κεφάλι του Ζάφοντ, αυτό το σκουλήκι με κεφάλι κατσαρίδας που με κρατάει φυλακισμένο σε μια υπόγα χωρίς φαί και τζιν! «Τρείς χιλιάδες λέξεις και μετα θα σου φέρω σουβλάκι και τζιν με σόδα», αρχίζω να νιώθω σαν κάποιου είδους ατάλαντος Ντοστογέφσκι.
Πίσω στα θέματα μας λοιπόν, τα οποία είναι η καταστροφή της χώρας, οι πιο σημαντικές μετα τον πόλεμο εκλογές, ο σταθερός και ολοφάνερος πια εκφασισμός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας και τα βυζάκια, τα ροζ, νεανικά βυζάκια.
Καταστρόφα λοιπόν. Αγαπητέ και μισητέ αναγνώστη, αν θες να ακούσεις κάτι του τύπου «Αγαπάω τη χώρα μου και πιστεύω πως με το να μεταναστεύσω την αφήνω έρμαιο στα χέρια μπάτσων, βουλευτών, εργατοπατέρων, παπαδήμιων και φασιστών», είσαι σε λάθος μπλογκ. ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ! Φύγε οσο προλαβαίνεις γαμώτο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το σκηνικό στην Ομόνοια, καλοκαίρι του 2004 – οι Ζαγορομπασινάδες έχουν μόλις ξεφτιλίσει την Γαλλία και μαζί με φίλους είμαστε μέρος του ενθουσιώδους όχλου που τραγουδά «σήκωσε το το γαμημένο» για πέντε ολόκληρα λεπτά.. Γιατί τόσο κράτησαν οι περήφανοι χοροί μας πριν ξεσπάσει βροντερά, το άλλο τιμημένο σύνθημα εκείνου του καλοκαιριού. «ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΤΕ, ΑΛΒΑΝΕ, ΑΛΒΑΝΕ», το θυμάστε αυτό? Καθ’οδόν προς την μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού, τρελλοί και αλλοπαρμένοι απο χαρά, το πιο σημαντικό ήταν να ξεκαθαρίσουμε στους Αλβανούς οτι οσο και να θέλουν, οσο και να προσπαθούν δεν θα γίνουν Έλληνες. Ποτέ. Γιατί Έλληνες γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Το μακρινό 2004, η χρυσή αυγή είχε περίπου 13 μέλη, ο Καμμένος ήταν απλά ένας καμμένος δεξιός και ο καρατζαφύρερ έπαιζε τον αρχηγόσαυρο ακροδεξιού γκρουπούσκουλου, το οποίο πήρε σε εκείνες τις εκλογές 0,4% περισσότερο απο τον... Τσοβόλα. Ααχ, η χρυσή εποχή της «ισχυρής ελλάδας».
Οι Έλληνες όμως ήταν ηδη ρατσιστές. «Εγώ βασικά, δεν είμαι ρατσιστής.. Μόνο με τους Αλβανούς έχω πρόβλημα, γιατί κλέβουν/βρωμάνε/κοιτάνε τις γκόμενες μας», αυτό το κουραδίσιο 90’ς επιχείρημα σας λέει τίποτα? Ολίγον ρατσιστής, ολίγον έγκυος, πολύ μαλάκας. Σήμερα, οχτώ χρόνια μετά, τα πράγματα έχουν αλλάξει βέβαια. «Να φύγκουν οι βρωμιάρηδες οι μαύροι, ερκονται εδώ και ζουν μεσα στη πρέζα και τη βρώμα και κλέβουν και μας ενοκλούν», είναι η άποψη Αλβανού μετανάστη που ζεί στην Ελλάδα 20 χρόνια τώρα. Βλέπετε, η σοφία του όχλου το 2004, άξιζε οσο και μια χούφτα πουτσότριχες – οι Αλβανοί έγιναν τελικά οι καλύτεροι Έλληνες. Τα χειρότερα ζώα δηλαδή.
Ξεφύγαμε και πάλι όμως. Ξεκίνησα να αναλύω το ολοένα και πιο πιθανό σενάριο καταστροφής των πάντων, αλλά τα επιχειρήματα μου εκφυλίστηκαν γρήγορα σε ενα ανθελληνικό και αντιαλβανικό παραλήρημα. Δεν φταίω εγώ. Χωρίς τζιν τρέμω! Ας κάνουμε μια προσπάθεια ακόμη – αυτό που είχα κατα νου, αλλά δεν πρόλαβα να γραψω επειδή γυρίσαμε στο 2004, ήταν πως ναι! Αγαπάω αυτή την χώρα, όπως αγαπάει κανείς το πατρικό του σπίτι, την πλατεία που έπαιζε μπάλα μικρός, ή έστω το playstation 1. Είναι ωραία η Ελλάδα, αλλά δυστυχώς έχει πάρα πολλούς Έλληνες και προσεχώς θα έχει στρατόπεδα συγκέντρωσης, συγκυβέρνηση σαμαρά-μπένι-χρυσής αυγής με αντιπολίτευση ντανιέλ κον-μπετίτ-συριζα-μικρό μου πόνυ, σημαία το εξώφυλλο του velvet underground+nico και σύνταγμα το μαιν καμπφ ή ενα κωλόχαρτο με τη μούρη του Ρίτσαρντ Νίξον.
Οπότε? Διαβατήριο, εισιτήριο και δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει. Η Ελλάδα στους Έλληνες, όπως έλεγε και εκείνο το 80’ς σύνθημα του μπατσοκ.
top