15/6/11: η μέρα που παίζει να έδωσα υπουργείο στον Καρατζαφέρη

Το συνειδητοποίησα το βράδυ, καθισμένος στα βρωμιάρικα προσφάτως πλυμμένα από τους Atenistas Μ-Λ πλακάκια του Συντάγματος. Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί σε ωράριο Αγανακτισμένων και ήταν όπως ακριβώς το είχα εκτιμήσει όταν ευχόμουν μια βροχή κοπράνων για τους Αγανακτισμένους: μια ανίερη συμμαχία ανάμεσα σε χίπηδες, πατριώτες και αφασικά μαλακιστήρια της γενιάς της Vodafone με περιπτερόμπυρο, μια μετα-φλώρικη Ο.Π.Λ.Α. που κρατάει το Κέντρο στα χέρια των δυνάμεων κατοχής και - οκ, δεν είναι οι αγανακτισμένοι το θέμα μου. 

Καθόμουν λοιπόν κατάχαμα χωρίς να κουτουλάω κανέναν, με την ελπίδα -μετά από όσα είχαν προηγηθεί- να βρω κάποια έστω υπολείμματα της πρωινής πορείας. Καταλαβαίνοντας γρήγορα πως δεν υπήρχε προοπτική για λίγη πραγματική δράση, αποφάσισα να σκοτώσω ώρα αναλύοντας τις ρεαλιστικές πιθανότητες εμφυλίου αν οριστεί οικουμενικός πρωθυπουργός ο Κουβέλης - μια φήμη που είχε πράγματι απλωθεί γύρω στις εννιά παρά. Κάπου εκείνη την ώρα και τριάντα μέτρα παραπέρα, στη συνέλευση, μια γκομενίτσα πήρε το μικρόφωνο και ζήτησε την προσοχή μας, επειδή έφερνε προς έγκριση το ψήφισμα το οποίο καταδίκαζε απερίφραστα "τόσο τους ταραξίες, όσο και τα ΜΑΤ". Μόλις ακούστηκε αυτή η φράση, κάποιοι από κάτω άρχισαν να αντιδρούν. Οι φωνές τους, εκτός μικροφώνου, ήταν ένα μπερδεμένο βουητό σε σχέση με την ομιλήτρια η οποία άρχισε να φωνάζει όλο και πιο δυνατά "αφήστε με να ολοκληρώσω, ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΩ, ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ. ΝΑ. ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΩ". Ήθελα να πάω να κάτσω πίσω της και λίγο ψηλότερα και να χτυπάω ένα κουδούνι για να γίνει ησυχία καθώς ένας τύπος θα πέρναγε σβέλτα να τής αλλάξει το ποτήρι με το νερό.


Παράξενα πράγματα, όπως και να 'χει. Λίγο νωρίτερα είχα πετύχει περαστικό έναν γνωστό γνωστού, έναν χοντρούλη πασόκο μικροβιολόγο γύρω στα σαράντα, ο οποίος σχεδόν παραμιλούσε ασθμαίνοντας και το κάτω χείλος του έτρεμε σαν έτοιμος να βάλει τα κλάματα, επειδή "τώρα θα φύγει ο Γιώργος και δεν θα μας δώσουν την επόμενη δόση και θα γίνουμε Αλβανία και μούτζωσε όσο θέλεις τον Παπανδρέου αλλά εσύ μουτζώνεις τη Βουλή, το θεσμό, και τώρα να δω τι θα κάνουμε χωρίς την επόμενη δόση του δανείου". Είχε αρχίσει να μιλάει δυνατά και κάτι ντούκια με t-shirts "ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ" δίπλα μάς κοίταζαν περίεργα. Προσπάθησα να τον ησυχάσω κάνοντάς του πατ-πατ στην πλάτη και λέγοντάς του να μη φοβάται και πως θα μας δανείσουν ξανά οι εταίροι και γύρισα στην παρέα μου για να τους πω τι μου είπε και να τον κοροϊδέψουμε όλοι μαζί.



Σχεδόν μεσάνυχτα, αποφάσισα να την κάνω για κρεβάτι μεριά. Όλη τη μέρα την είχα περάσει σε συνθήκες τσου+λου, είχα τρέξει πάνω-κάτω τη Φιλελλήνων 4 φορές, είχα φάει μαζεμένη όση χημεία είχα γλιτώσει από τότε που έκοψα τη χημεία και είχα βαρεθεί να μαζεύω μύξες από το σπρέι πιπεριού που έμενε αδιάλυτο και με έκανε να φταρνίζομαι σαν μανιακός (ή αυτό δηλαδή, ή είμαι αλλεργικός στην πραγματική δημοκρατία). Καθώς αφήναμε την πλατεία, το μικρόφωνο της συνέλευσης δινόταν σε "έναν Γερμανό φίλο που ήθελε να πει δύο λόγια αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό". "Τράβα ρε μαλάκα στο βήμα να μεταφράζεις ό,τι να 'ναι", είπα στον γερμανομαθή Ραμσή Φον Π. δίπλα μου. "Ναι" συμφώνησε εκείνος, "τύπου 'σεβόμαστε αλλά δεν φοβόμαστε τον αντίπαλο, έχουμε ακόμα τρεις τελικούς μπροστά μας' κι έτσι". Μετά πήγε να πάρει μια τελευταία μπύρα για το δρόμο και εγώ έμεινα να χαζεύω μια αφίσα μητροπολιτάνων (νομίζω) που προσέγγιζε τη δομή του χρέους σε αντιστοιχία με το Άλιεν το ένα, ο Γερμανός πίσω άρχισε να μιλάει αγγλικά με βαριά προφορά και (έι!) δεν χρειάστηκε (μα φυσικά!) καν να φτάσει να πει όντως "ze money" για

να κάνω την πρόσθεση, 
να χαώσω τους συνειρμούς μου 

και να καταλήξω στο ολοστρόγγυλο, διαυγές, αναντίρρητο συμπέρασμα πως, μαλάκα, αυτή τη στιγμή ζούμε μέσα στο Big Lebowski.


Σοβαρά ρε. Δηλαδή, παραείναι προφανές. Δώσε βάση στις αναλογίες και θα συμφωνήσεις:

- Ο Dude είμαι, ασφαλώς, εγώ. 
- Ο λεφτάς Λεμπόφσκι είναι στενά οι ελληνικές τράπεζες και ευρύτερα όσοι αναφέρονται στο ακριβώς από κάτω κείμενο.
- Εγώ και αυτός, έχουμε το ίδιο όνομα: είμαστε η "Ελληνική Οικονομία".
- Όταν κάποιος με αυτό το όνομα βρεθεί να χρωστάει τρελά λεφτά, σκάνε σπίτι μου τρεις γαμημένοι μηδενιστές με κεντροευρωπαική προφορά, μου χώνουν το κεφάλι στη λεκάνη και απειλούν πως θα βάλουν τη νυφίτσα τους να μου φάει το πουλί αν δεν πληρώσω το χρέος που δεν είναι δικό μου.
- Πρόσεξε τώρα. Στην έπαυλη του άλλου Λεμπόφσκι, ζουν παρασιτικά και κάποιοι ακόμα. Ο ένας είναι ο τζιτζιφιόγκος Μπραντ (ο ρόλος του Φίλιπ Σ. Χόφμαν) του οποίου μόνος λόγος ύπαρξης είναι το να ξεναγεί περήφανος στις επιτυχίες και τη μεγαλοσύνη του αφεντικού του -ό,τι ακριβώς δηλαδή αποτελεί το μόνο λόγο ύπαρξης των ελληνικών ΜΜΕ (σσ: συν τα"... "κατορθώματα!"" του Μπερλουσκόνι)
- ... και στην πισίνα κάνει ηλιοθεραπεία μια πουτανίτσα που συντηρείται από αυτόν. Η πουτανίτσα του λεφτά Λεμπόφσκι, και αυτό κι αν είναι αυταπόδεικτο, είναι η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Σόρρυ για την ωμότητα, αλλά είναι ακριβώς τα χθεσινά λόγια του Α. Λοβέρδου. Ο μελλοντικός πρωθυπουργός (το διάβασες πρώτα στο ΣΤΡΟΥΓΚ) μίλησε στη Βουλή για αυτούς που του πέταξαν μπουκάλια καθώς πήγαινε εκεί και είπε πως είναι "τραμπούκοι", οι οποίοι επιτέθηκαν "κατά της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας". Ας πούμε εν πάσει περιπτώσει πως το φτηνό πουτανί (η Μπάνι της ταινίας) είναι κάθε υπουργός των τελευταίων 30 χρόνων.
- Όσο εγώ ο Dude βουλιάζω στην υπόθεση, έχω μονίμως δύο φωνές δίπλα μου. Η μία είναι ο Γουόλτερ, που μου λέει να πάνε να γαμηθούν τα χρέη του άλλου Λεμπόφσκι και ο ίδιος ο άλλος Λεμπόφσκι και οι γαμημένοι μηδενιστές και πάμε να σπάσουμε τα αυτοκίνητα όσων γαμάνε άλλους από τον κώλο. Ο άλλος είναι ο Ντάνι, ο οποίος είναι πιο χαζούλης και φιλήσυχος και πηγαίνει με κατσαρόλες στη Βουλή.
- Και ούτω καθεξής, σε πλήρη αντιστοιχία ως την τελευταία σκηνή. Το πρώτο πράγμα που μου λέει η Μπάνι μόλις μας συστήνουν είναι πως αν θέλω θα μου πάρει πίπα για 1.000 δολάρια (ακριβώς a la maniere πασόκου πολιτευτή Αργολίδας που πριν λίγες μέρες πρότεινε στη μάνα μου να μου βρει δουλειά σε σούπερ μάρκετ), το οποίο σπεύδει να "στρογγυλέψει" ο Μπραντ επειδή αυτή είναι η δουλειά του - μετά εκείνη απειλείται με θάνατο - μετά αποδεικνύεται πως η φάση ήταν σικέ από όλες τις απόψεις - ο γεροΛεμπόφσκι πήγε να με σκοτώσει για να βγάλει τρελά λεφτά - ενώ δεν έχει ούτε ένα δολάριο δικό του - το φτηνοπούτανο ήταν αναλώσιμο και ως τέτοιο το χρησιμοποίησε όταν ζόρισαν τα πράγματα - και ένας γερο-καουμπόι με άσπρο μουστάκι παραγγέλνει ακόμα μια σασπαρίλα. 

Σενάριο-σκηνοθεσία: Ίθαν και Παΐσιος Κοέν. Ρίχ'τα, Κέννυ: 








      " ,