Τελεολογία

"Ξεκόλλα μαλάκα, είπαμε πως έχουμε μορα-σάμθινγκ"


Το Μορατόριουμ είναι βόρεια του Μπαμπαόρουμ, ανατολικά από το Πετιμπόνουμ και διοικείται από τον Γάιους Τούβλους. Σημαίνει "παραδοθείτε ρε μουνιά", αλλά επειδή είναι στα Λατινικά ακούγεται πιο έγκυρο:

"Eκκληση προς όλους τους φορείς να υπάρξει μορατόριουμ το προσεχές 20ήμερο σε ό,τι αφορά τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας απηύθυνε ο δήμαρχος Αθηναίων, σε δηλώσεις του μετά από ευρεία σύσκεψη με εκπροσώπους οικονομικών και κοινωνικών φορέων για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων των πρόσφατων γεγονότων στην πόλη.
Πιο αναλυτικά, ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης ανακοινώνοντας τις ομόφωνες αποφάσεις που ελήφθησαν, ζήτησε την αγάπη και τη συμπαράσταση όλων των Ελλήνων στην Αθήνα, απευθύνοντάς τους το σύνθημα «Πάμε Αθήνα»".


...ουάου. Σοβαρά Νικήτα Κακλαμάνη, και διαφημιστική-που-τρώει δημοτικά-κονδύλια-για-να-βγάζει-σλογκανάκια; "Πάμε Αθήνα";; Εδώ παίζεται ο κώλος του καπιταλισμού... και το καλύτερο tagline που μπ
ορέσατε να σκεφτείτε είναι κάτι που ακούγεται σαν χαιρετισμός παοκτζήδων;

Πιστεύω πως μπορούσατε να τα πάτε πολύ καλύτερα. Για παράδειγμα:

- "Οι Ινκας της Καπνικαρέας δεν έχουν
που να παίξουν τα σουραύλια τους"

- "
Αθήνα διαμαντόπετρα, στης γης τον
Λαλαούνη"

- "
Είμαι ο άνθρωπος που έστησε δεύτερο δέντρο ενώ αύριο έχει πορεία και θα καεί κι αυτό, don't you fuck with me"


- "Bershka Macht Frei"

- "
Σπάμε Αθήνα"


Είναι όπως στους Simpsons, αλλά από την ανάποδη. Εκεί υπάρχει η Χέλεν Λάβτζοϊ, η κουτσομπόλα γυναίκα του εφημέριου που εμφανίζεται αλαφιασμένη όποτε βρίσκει μια συμφορά την πόλη, τσιρίζοντας "will somebody PLEASE think of the children?!?". Ε, οι κουτσομπόλες παπαδιές του Ελληνικού Σπρίνγκφιλντ κάνουν ακριβώς το ίδιο, με τα "F Fokas" στη θέση των children.

Έχει πλάκα. Το πράγμα πήγε κατευθείαν στην ουσία: στη μια πλευρά όσοι πενθούν τα Καταστήματα, και στην άλλη όλοι οι υπόλοιποι. Πενθούν, ξέρω τι λέω:


Ο συνδυασμός της λέξης "υποφέρουν" με τη γλαφυρά Action-Aid φωτογραφία, θολώνει μέσα στο ανθρώπινο μυαλό τη διαφορά ανάμεσα στην Ερμού και τη Μπιάφρα. Μα και πάλι, δυσκολεύομαι να συμφωνήσω γμτ. Για παράδειγμα, ήμουν μπροστά όταν κατέβηκε η τζαμαρία του θεάτρου "Γιώργος Κιμούλης/Ζέτα Δούκα" στην Πανεπιστημίου... σημαίνει αυτό τώρα πως πρέπει να πάω να δω την παράσταση για να μην κλείσει;

Ο εμφύλιος ξεκίνησε λοιπόν, και η θέση σου ορίζεται
από την άποψη που έχεις πάνω στο κυρίαρχο θέμα: τα κατεστραμμένα μαγαζιά. Πολιτοφυλακές κατεβαίνουν να τα υπερασπιστούν απέναντι στη ληστοσυμμορίτικη βία, ενώ ο ρεπόρτερ της Ελεονώρας Μελέτη φίλαγε σταυρό πως είδε 50 υπαλλήλους ενός μαγαζιού της Ερμού, να έχουν συγκεντρωθεί έξω από αυτό ξημερώματα και να κλαίνε ατενίζοντάς το καμμένο.

Αρα οι διαφημιστές, ως τσακάλια που όντως είναι, είχαν δίκιο: ο Τέλης της Tellas είναι υπαρκτό πρόσωπο. Παίζει τάβλι στο καφενείο και δεν τσακώνεται για τα πολιτικά, αλλά για τις φτηνότερες υπεραστικές κλήσεις που βρήκε. Η εταιρία του είναι το κόμμα του: είχε την ελευθερία να την επιλέξει, του υπόσχεται πως θα του κάνει τη ζωή καλύτερη και τον κάνει περήφανο που την ακολουθεί. Αυτή του δίνει δουλειά αν χρειαστεί, βοηθώντας τον δηλαδή να μην πεθάνει σε κανα σοκάκι από την πείνα. Πραγματοποιεί όσα υποσχόταν η πολιτική. Κανείς δεν μπορεί να στερήσει από τον Τέλη την εταιρία του, χωρίς να αντιμετωπίσει την ιερή οργή του.


Αντικοινωνικός ψυχάκιας ή ιδεολόγος; You decide.



(η φωτογραφία του ανοίγματος, εδώ)

top