Είχα κρατήσει κάποτε σημειώσεις για ένα διήγημα που είχα στο μυαλό μου. Σε αυτό, υπήρχε μια συγκεκριμένη μέρα κάθε χρόνο σαν εθνική εορτή, που ο κόσμος κατέβαινε στους δρόμους και είχε το ελεύθερο να πλιατσικολογήσει όποιο μαγαζί ήθελε, χωρίς καμία κύρωση και μόνο για το καταναλωτικό ξεκαύλωμα του πράγματος.

Σήμερα, βλέποντας ένα φρικιό να κουβαλάει περιχαρές ένα Trivial Pursuit που μόλις είχε απαλλοτριώσει, κατάλαβα πως δεν είχα ιδέα για τί μιλούσα.

Και εξακολουθώ να μην έχω ιδέα για το παραμικρό από όσα συμβαίνουν. Είμαι στους δρόμους από το βράδυ του Σαββάτου, πέρασα μια Κυριακή άρρωστος από την ένταση και το σοκ, χωρίς να μπορώ να φάω μπουκιά και με συνεχή παγωμένα ρίγη -και μόνο σήμερα έχω αρχίσει να βάζω λίγο τον εαυτό μου σε μια σειρά. Αυτό που ακολουθεί είναι ένα εν θερμώ σημειωματάριο, η πρώτη στιγμή μετά από κοντά πενήντα ώρες που μπορώ να βρω κάτι να πω. Πως να μην πεις κάτι προφανές, όταν συμβαίνει κάτι τόσο προφανές; Όταν συμβαίνει κάτι τόσο μεγάλο, κάτι που είναι συσσωρευμένο αποτέλεσμα τόσων πολλών και τόσο μεγάλων αιτιών, ίσως να μην μπορείς να πεις τίποτα ακριβώς επειδή δεν είναι η στιγμή για λόγια. Άνθρωποι που εκτιμώ είχαν την ίδια αγωνία στα σχόλια αυτού του ποστ.

Ε, εγώ λέω πως εκείνη την πρώτη στιγμή, αποφασίζεις ενστικτωδώς με ποια πλευρά είσαι και φυσάς όσο μπορείς, προσπαθώντας να τη φουντώσεις. Για αυτό έβαλα το τραγούδι των Στίχοιμα, αναγνωρίζοντας ξαφνικά πως δεν υπάρχει ιδανικότερο τονωτικό για αστικές ταραχές από λίγο αρχιδάτο χιπ χοπ. Για αυτό ανέβασα το λινκ από τον τύπο του Alpha Radio, για να γίνω εργαλείο αυτού του επείγοντος πράγματος που συμβαίνει -και τις αναλύσεις και τις λογοτεχνικές μεταφορές τις βρίσκουμε μετά, αφού θα έχουμε ηττηθεί.

"Επαναστατική ετοιμότητα" λέγεται αυτό. Για την ακρίβεια, τις τελευταίες πενήντα παράλογες ώρες, είμαι περήφανος για δύο μόνο πράγματα: α) για το ότι έχω περάσει από την ΚΝΕ και β) για το ότι την έχω μισήσει από τότε. Αυτό λοιπόν που ακολουθεί είναι ένα πρόχειρο, χαοτικό σημειωματάριο, ενός τύπου που δεν θέλει και πολύ για να φρικάρει με κάτι τέτοια.



- Οι ειδήσεις ούρλιαζαν πως "οι ταραξίες έχουν ανοίξει ένα κατάστημα όπλων και κυκλοφορούν με τον οπλισμό που έκλεψαν από μέσα". Ήμουν μπροστά όταν το ανοίξανε. Ένας τύπος βγήκε με ένα τριπλό σπαθί (διακοσμητικό για τζάκι ναυάρχου) και ένας άλλος με έναν εμπροσθογεμή γκρα. Φαντάζομαι πως πήρε πολλούς γρεναδιέρους μαζί του μέχρι να φτάσει στην Κλαυθμώνος.

- Επίσης, οι ειδήσεις έδειχναν αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα από 15χρονους στον Πειραιά, ως ακόμα μια εικόνα των Βιβλικών Καταστροφών. Είναι δυνατόν να μην πρόσεξε κανεις πως, από τα 5 αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα, τα τέσσερα ήταν λευκά Xsara και το πέμπτο, μπλε Xsara;

- Η Αλεξάνδρας, η Πανεπιστημίου και οι υπόλοιποι μεγάλοι δρόμοι είναι αυτή τη στιγμή ένας τεράστιος μπουφές για τους διαδηλωτές, από αυτούς τους μπουφέδες που έχουν στους γάμους. Γεμάτος λαχταριστά φαγητά που, αν έχεις πάει και ψιλοπεινασμένος, θα γεμίσεις το πιάτο σου με περισσότερα από όσα πρόκειται να φας μόνο για τον ενθουσιασμό του πράγματος. "Πειραιώς!": καψ' την! "Eurobank, σουβλατζίδικο, Vodafone!": Ναι, Οχι, Ναι! Συμβούλιο της Επικρατείας, Everest, αντιπροσωπεία Ford, Bershka, δικηγορικά γραφεία, Τράπεζα της Ελλάδος, ΥΠΕΧΩΔΕ, Εμπορική, Καλογήρου, Alpha Bank, Λαλαούνης,... ΦΩΤΙΑ! Είπαμε, αν πας και λίγο πεινασμένος στους μπουφέδες, δεν θα είσαι και τόσο εκλεκτικός -μα, και πάλι, μπορώ να βρω δεκάδες λόγους που θα ήθελα να κάψω όλα τα παραπάνω αν κάποια στιγμή ξεκίναγε αυτό που σαρκαστικά ανέφερα τόσα χρόνια ως Η Επανάσταση. "Ναιαιαι, μαλάκα...", έλεγε ένας μπροστινός μου στην πορεία, "... Metropolis!!"

- Ο Εμπορικός Κόσμος βέβαια έχει περιέλθει σε απελπισία, απ' ό,τι ακούω. Είδε την περιουσία του να χάνεται, περισσότερο κι απ' όσο έχει χαθεί από έναν τύπο που ελέγχει την κρατική φορολογία σαν φεουδάρχης, περισσότερο κι απ' όσο έχει χαθεί (εφόσον έχεις μαγαζί στην Ερμού) από την προστασία που πληρώνουν στους -το μάντεψες- μπάτσους. Γίνομαι γραφικός; Το ότι κάποια μαγαζία ετοιμάζονται να εκμεταλλευτούν μια ζημιά 5-10.000 ευρώ για να απολύσουν ή να κόψουν το δώρο Χριστουγέννων, αποδεικνύει ακριβώς πως τους άξιζε δικαιωματικά να καούν. Μα επιμένω: το H&M έγινε μπουρδέλο, ένας παππούς με μια τρύπα για χειροποίητα πουκάμισα ακριβώς δίπλα, όχι. Στη δολοφονία του Άλεξ ήταν αυτόπτες μάρτυρες 20 άτομα, μα αρκούσαν για να σώσουν την υπόθεση. Εδώ που ήταν χιλιάδες και έβλεπαν πως η Τυφλή Μανία ηταν κάθε άλλο παρά τυφλή, τί γίνεται;

- Υπάρχει κάτι το τελετουργικό στο σπάσιμο μιας τράπεζας, Δεκέμβρη του '08. Η Πειραιώς στην Κλαυθμώνος έχει έναν σπάνιο χημικο σχεδιασμό πλέξιγκλας στη βιτρίνα, που ραγίζει μα δεν σπάει. Το επιχειρησιακό σκέλος της πορείας προσπαθούσε για ώρα να διαλύσει το Τζάμι Που Μας Χωρίζει Από Τα Λεφτά, μα οι επίμονες προσπάθειές τους με σιδεριές, πέτρες και αλουμινένιες σκάλες δεν είχαν αποτέλεσμα. Έξι πιτσιρικάδες με μαντήλια στη μούρη προσπαθούσαν επί κανά εικοσάλεπτο να σπάσουν το τζάμι, και εκατοντάδες συγκεντρωμένοι θεατές αντιδρούσαν με γουργουρητά ευχαρίστησης και ζητωκραυγές κάθε φορά που ένα κομμάτι από τη βιτρίνα της Τράπεζας κατέρρεε.

- Αν λοιπόν η μόνη εικόνα που έχεις για τα γεγονότα είναι από τις ειδήσεις, είσαι μέρος αυτών που ιδεολογικά δέχονται επίθεση εδώ και καμια πενηνταριά ώρες. Το ότι υπάρχει μια πλατιά μάζα πολιτών που έχει αρχίσει ήδη να λέει "τι σου έφταιγε ο ανθρωπάκος και τον έκαψες", χρησιμοποιώντας ως βάση του επιχειρήματος και ως γνώση μόνο όσα έχει δει στην τηλεόρασή της, εξηγεί ακριβώς γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, και ποια είναι ακριβώς τα δύο στρατόπεδα που αναμετρώνται.

- Όταν σε λένε Νώντα Κορκονέα και είσαι μπάτσος, καρμικά δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή να κάνεις κάτι τόσο βάρβαρο που η μισή Ελλάδα να εύχεται καρκίνο στα παιδιά σου, ρε μπάσταρδε.

- Μετανιώνω που δεν είχα προλάβει να γράψω στο μπλογκ κάτι για τους αστυνομικούς συντάκτες, αυτόν τον απόπατο της τροφικής αλυσίδας, πριν γίνουν όλα αυτά. Όπως είπε και ο Γιώργος Καραϊβάζ χτες στον ΑΝΤ1 (έτσι ρε μουνί μισο-μπάτσε ρεπόρτερ, με ονόματα και επικυρήξεις), "... λίγο οι προκλήσεις που δέχτηκε, λίγο αν θέλετε και το Μανιάτικο αίμα του, δεν ήθελε και πολύ να γίνει το κακό".

- Βουρκώνω σαν βλάκας από το πρωί με τη σελίδα του Άλεξ στο Hi5 που μαθεύτηκε και κυκλοφόρησε. Δεν βάζω καν λινκ, είναι σαν να χάνεις μέρος του σώματός σου το να την κοιτάς.

- Τον είχα κοζάρει από την αρχή της πορείας. Ενδοσυνεννόηση στο αυτί, παρταρχίδικη πόζα και τσαντάκι μέσης. Πλησίαζε κόσμο στο άσχετο, τους σκούνταγε και τους έλεγε παγωμένα "ζήτω η πατρίδα ζήτω η θρησκεία ζήτω η Νέα Δημοκρατία". Το ότι δεν τσίμπησε ούτε ένας να του επιτεθεί, δείχνει το γιατί αυτή η εξέγερση έχει ήδη κερδίσει: επειδή παίζει με τελείως πρωτόγνωρους όρους.

- (αγριεμένος από αυτά που βλέπω, εξακολουθώ να περιμένω προβοκάτσια. Ένας νεκρός από διαδηλωτές -ή ασφαλίτες ντυμένους διαδηλωτές- αρκεί για να κατεβάσει τα τανκς)

- "Εξέγερση", έγραψα λίγο παραπάνω. Δυνατή λέξη. Και κανείς δεν έχει τολμήσει να τη χρησιμοποιήσει μέχρι στιγμής. Όταν μιλάς για "επεισόδια", είσαι είτε αφελής και βλέπεις το δέντρο αντί για το δάσος, είτε τσάτσος και κάνεις το ίδιο σκόπιμα. Γιατί αναγνωρίζουμε πως στην Τσεχοσλοβακία, την Ιρλανδία, το Λος Αντζελες, τη Γαλλιά (και το '68 και πριν έναν χρόνο) ήταν εξέγερση, μα εδώ διστάζουμε να ψελλίσουμε έστω τη λέξη; Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της εξέγερσης: μια χύμα, ανοργάνωτη αντίδραση ανομοιογενών κοινωνικών ομάδων. Δεν είναι και "Επανάσταση", μα είναι από κάθε άποψη "Εξέγερση". Κομμένος λοιπόν ο όρος "Επεισόδια". Το φτηναίνουν ύπουλα το πράγμα και το ρίχνουν στο λοβοτομημένο επίπεδο του τηλεθεατή-χρυσόψαρου.

- Υπάρχει ένας σκύλος θεός, αν προσέξεις τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ θα τον δεις σε όλα τα πλάνα μέσα. Είναι μπεζ με κοντό τρίχωμα και μια περήφανη γυριστή ουρά. Είναι πάντα στην πρώτη γραμμή της μανούρας, επιτίθεται μαζί με τους διαδηλωτές αλυχτώντας φρικαρισμένος προς τους μπάτσους καθώς γύρω του φεύγουν πέτρες -και γυρνάει συντεταγμένα στο μπλοκ του όταν κανουν ντου οι ματατζήδες. Τον έψαχνα σήμερα στην πορεία και τελικά τον βρήκα. Δέχτηκε το γαργάλημα στη μουσούδα με το ένα
του μάτι στους μπάτσους και έφυγε βιαστικός.

- Μπορεί κανείς να μου επιβεβαιώσει αν τα μαντήλια ποτισμένα με λεμόνι κάνουν τίποτα για τα δακρυγόνα; "Οξύ + Βάση" ξέρω 'γω, ή κάτι παρόμοιο. Είδα διάφορα σήμερα, αλλά μέσα στον φόβο και την παράνοια δεν κατάφερα να το διασταυρώσω. Thanx εκ των προτέρων.

- Τα μάρμαρα στο παρκάκι της Ακαδημίας στην Πανεπιστημίου, φεύγουν για πλάκα. Αν καταφέρεις να κάνεις ένα ράγισμα, βλέπεις πως από κάτω είναι στεγνό χώμα και οι μαρμάρινες πλάκες μπορούν να τραβηχτούν εύκολα με τα δάχτυλα, να σπάσουν σε βολικού μεγέθους κομματιά και να φύγουν προς τον προαιώνιο -μην κοροϊδευόμαστε- προορισμό τους: τα κεφάλια μπάτσων.

- Έχει πάει 7.30 το πρωί και έχω αρχίσει να καταρρέω. 3 το μεσημέρι σήμερα είναι η κηδεία του Αλεξ, στο νεκροταφείο Παλαιού Φαλήρου. Συγκέντρωση έχει επίσης το απόγευμα, αλλά δεν κατάφερα να διασταυρώσω την ακριβή ώρα επειδή εδώ και κάτι ώρες έχει πέσει το Indymedia (πόλεμος, μαλάκα). Τέλος πάντων, φρόντισε να είσαι σε ένα τουλάχιστον από τα δύο.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καλημερες παγωμενες απο την επαρχια..
με την αδεια σου θα κανω redirect στο post soy αυτο.
Θεια Ντοννα

laminore είπε...

molis anakalupsa to blog sou... kalhmera-kalhspera!
laminore.blogspot.com

Ανώνυμος είπε...

Για τα δακρυγονα malox,αυτο για το στομάχι, διαλυμένο με λίγο νερό, η σκέτο αν παίζουν πολλά δακρυγόνα.

Ανώνυμος είπε...

διόρθωση, ρωτόντας έναν γνωστό φαρμακοποιό, συνέστισε το malox na διαλύετε με νερό σε αναλογία 1:1.

Nikos Fotakis είπε...

Τα maalox χάπια δεν είναι; Πώς αντιλαμβανόμαστε την αναλογία, για να το διαλύσουμε σε νερό; Ενα χάπι προς ένα τι;

Ανώνυμος είπε...

κυκλοφορούν και σε υγρό σε μπουκαλάκι.

Mailo® είπε...

Είμαι κι εγώ από την Κυριακή στους δρόμους με τη φωτογραφική στο χέρι.
(Κινδύνεψα από παντού όπως και πολλά άλλα παιδιά που κουβαλούσαν μεγάλες μηχανές γιατί τους περνούσαν για δημοσιογράφους...) Κατάπια πολύ δακρυγόνο έβγαλα τα συκώτια μου αλλά δεν έκανα πίσω ούτε λεπτό.

Μόλις ηρεμήσουν λίγο τα πράγματα και μαζευτώ σπίτι θα γράψω αναλυτικά.

Στο κατάστημα με τα όπλα στην Πανεπηστιμίου κοντά στην Ομόνοια ήμουν κι εγώ μπροστά τη νύχτα της Δευτέρας.

Εζησα τα γεγονότα από πρώτο χέρι και επιβεβαιώνω τα όσα λές.

Zaphod's Evil Head είπε...

Χαιρετισμούς σε όσους πέρασαν για μια καλημέρα και θενξ στον Milo που επιβεβαιώνει πως δεν είχα παραισθήσεις από τον τρόμο και τα χημικά -αλλά αυτές ξεκίνησαν μόλις γύρισα σπίτι και άνοιξα την τηλεόραση.

Η ιστορία με το Μάαλοξ είναι πανάρχαια και μεταβιβάζεται σαν πολύτιμη γνώση από τη μια γενιά στην επόμενη. Παρ' όλα αυτά, ενώ ακούω χρόνια για το Μάαλοξ και βλέπω στις πορείες τύπους με stand-by ψεκαστήρια γεμάτα από το μίγμα, συνειδητοποιώ πως δεν έχω ιδέα αν είναι σιρόπι ή χάπι-περασμένο-από-το-γουδοχέρι + νερό. Ξέρω πως αφήνει μια γκοθ ασπρίλα γύρω από τα μάτια όταν στεγνώσει, αν αυτό βοηθάει καθόλου.

Zaphod's Evil Head είπε...

Και το θλιβερότερο ημίμετρο από όλα της κατηγορίας: βαζελίνη (ή Nivea) κάτω από τα μάτια, στο λεπτό δέρμα εκεί που τσούζει από τη χημεία. Δεν το συστήνω για κανέναν λόγο. Και δεν έχει αποτέλεσμα, και είσαι τελείως κυρία αν βγάλεις ξαφνικά στη μέση της πορείας ένα κουτάκι Nivea.

Ανώνυμος είπε...

απέφυγε οτιδήποτε κρεμώδες στο πρόσωπα ιδίως λιπαρές κρέμες αφού κολλάνε πάνω τους η σκόνη των δακρυγόνων και ποίο δύσκολα φεύγει το κάψιμο από το πρόσωπο και περισσότερο πονάς. Πρωτού ξαναπάς σε πορεία διάβασε αυτό http://www.omadavirus.org/ylika/fylladia/dakrygona/o-odigos-se-ypsili-analysi../view και

top