US Election Special: 4 λόγοι για τους οποίους δεν με πολυψήνει ο Μπαράκ Ομπάμα

1) Είναι ο νέος Κένεντι.
Δηλαδή, υπερβολικά γοητευτικός για να ακούσεις όντως τι λέει. Διάβολε, είναι σχεδόν το mancrush κάθε προοδευτικού αρσενικού του πλανήτη. Ακόμα και ο (πασόκος) πατέρας μου, έλεγε χτες πως σε μια φωτογραφία ο Ομπάμα τού θυμίζει τον Μπόγκαρτ -που ανάθεμα κι αν υπάρχει μεγαλύτερο κοπλιμέντο για άντρα.

Αυτό είναι που τρέμω: όταν κάποιος μπορεί να συνοδέψει ένα επιχείρημά του με ακαταμάχητο "παιδί-τής-Crest" χαμόγελο 360 μοιρών, ο εγκέφαλος χρειάζεται έξτρα bytes για να χωρέσει την awesomeness -σβήνοντας λίγο από το επιχείρημα που προηγήθηκε.

Και έχει αποδειχτεί κλινικά αυτό. Όταν ο Όσκαρ Ουάιλντ έλεγε πως "η ομορφιά είναι ανώτερη της ευφυίας, επειδή δεν χρειάζεται να αποδείξει τον εαυτό της", αυτό ακριβώς εννοούσε: οτι μπορεί να ριχτείς με όλες σου τις δυνάμεις στο φούντωμα τού Ψυχρού Πολέμου, να θεσμοθετήσεις στο Κογκρέσο τις Μπανανίες, να κάνεις μια στρατιωτική κίνηση χίλιες φορές χυδαιότερη από την εισβολή στο Ιράκ (πίνοντάς τον, βέβαια, στον Κόλπο των Χοίρων), να ξεκινήσεις τον πόλεμο στο Βιετνάμ... και παρ' όλα αυτά, να μείνεις στην ιστορία ως ο JFK, ο "Αμερικάνος Πρίγκηπας του 20ου Αιώνα".


2) Είναι λιγότερο μαύρος από όσο ισχυρίζεται.
Από την αρχή τής campaign τους, οι Δημοκρατικοί έπαιξαν βρώμικα. Περιορίζοντας τους υποψηφίους τους σε δύο, έναν μαύρο και μια γυναίκα, επιχείρησαν τη μαζικότερη εφαρμογη πολιτικής ορθότητας στην ιστορία. Από αμυντικής άποψης, η ιδέα ήταν μεγαλοφυής. Όποιον και να εξέλεγαν, η κριτική εναντιον του θα ήταν χωλή -αφού κανείς δεν θέλει να χαρακτηριστεί ούτε ρατσιστής, ούτε σεξιστής. Μα υπάρχει ένας λάκκος στη φάβα: ο μαύρος δεν ήταν και τόσο μαύρος, ενώ η γυναίκα... τέλος πάντων, βλέπεις πού το πάω.

Ήταν σαν την έκθεση "Πολιτική Ορθότητα 2008", όπου τα εργαστήρια του είδους παρουσίαζαν τα πιο πρωτοποριακά μοντέλα τους, τελειοποιημένα υβρίδια όπου το μειονοτικό στοιχείο του καθενός είναι τόσο λίγο όσο χρειάζεται για να μην ξενίζει, αλλά ταυτόχρονα επαρκές για να χρησιμοποιηθεί ως όπλο κατά των αντιπάλων. Μια ευαίσθητη, ύπουλη ισορροπία, που θα ακυρωνόταν αν ο Ομπάμα ήταν πιο "δώθε" στην φυλετική παλέτα, πιο κοντά δηλαδή στον Seal, ή τον Μπαμπαγκίντα. Τώρα που όλα τα σκιάζει η πολιτική ορθότητα, το καπουτσίνο λάττε δέρμα τύπου "Τάιγκερ Γουντς/Λιούις Χάμιλτον" είναι το νέο "White Anglo Saxon Protestant".

Και οι Δημοκρατικοί, βέβαια, άρμεξαν κυνικά αυτό το μεταμοντέρνο παράδοξο: ρίγη ευχαρίστησης διέτρεχαν τους spin doctors τους, κάθε φορά που η άλλη πλευρά έλεγε κάτι που Θα Μπορούσε Εστω Να Θεωρηθεί Φυλετικό. Δεν θα 'πρεπε να είναι έτσι τα πράγματα. Τη δεκαετία του '50, οι ρατσιστικές επιθέσεις ήταν κάτι που γεννούσε ιερή οργή στους μαύρους -και όχι απόλαυση, για το ότι σου δίνει το δικαίωμα να δείξεις με προτεταμένο δείχτη τον αντίπαλό σου, καταδεικνύοντας την ηθική σου ανωτερότητα. Να λοιπόν το ερώτημα που αποφύγαμε όλοι: γιατί όταν ο Τσίπρας μετατρέπει την πολιτική σε happening κουβαλώντας μαύρες τον παίρνουμε με τα γιαούρτια... μα ο πρώτος Μαύρος Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι de facto θετική εξέλιξη;


3. Είναι αρχίδια προοδευτικός.
Η μεγαλύτερη λούμπα τού δικομματικού Αμερικάνικου συστήματος, είναι πως δεν μεταφράζεται με ακρίβεια εκτός ΗΠΑ. Δηλαδή, σε κάθε άλλη χώρα του πλανήτη υπάρχει ένα μεγάλο κόμμα προς τα δεξιά, ένα μεγάλο από την άλλη και κάμποσα τριγύρω. Αυτό το δεκαδικό σύστημα όμως, έχει ελάχιστη σχέση με το δυαδικό των ΗΠΑ -και όσοι θεωρούν τον Ομπάμα δια της ατόπου αριστερίζοντα, στηρίζουν κάποιον που, τηρουμένων των αναλογιών, είναι κατηγορηματικά πιο ακραίος από τον Σαρκοζύ.

Οι θέσεις του Ομπάμα περιλαμβάνουν όντως κάποιες ελπιδοφόρες δεσμεύσεις για απόσυρση από το Ιράκ, δικαιότερη φορολόγηση και κοινωνικές παροχές -μα θα επιτρέψουμε στην προσωπική του γοητεία να μας πείσει και πως οι πολιτικοί λένε μόνο αλήθειες προεκλογικά; Την ίδια στιγμή, ακόμα χειρότερα, οι "προοδευτικές" του θέσεις δεν είναι ούτε περισσότερες, ούτε ισχυρότερες από τις "Μπους με χαμηλά λιπαρά" αντίστοιχες.

Επειδή ως σήμερα, ο Ομπάμα έχει στηρίξει το σχέδιο Πόλσον με κοινοβουλευτικές τακτικές τύπου Τραγάκη, έχει υποσχεθεί χτύπημα στα εδάφη του Πακιστάν αν κριθεί σκόπιμο, έχει χαρακτηρίσει την θητεία του Αριέλ Σαρόν "απολύτως σημαντική και εποικοδομητική", έχει δεσμευτεί για αναζοπύρωση τού χάους στο Αφγανιστάν, ετοιμάζει πυρηνικά στην περίπτωση που το Ιράν θελήσει να αποκτήσει πυρηνικά, δεν σκοπεύει να καταργήσει τη θανατική ποινή, έχει ψηφίσει δύο φορές υπέρ τού κακόφημου "Patriot Act" και έχει τοποθετηθεί γενικόλογα σε θέματα παγκοσμίου ενδιαφέροντος όπως το Γκουαντάναμο, η σχέση με τους Ρώσους και η θέση των ΗΠΑ στον ΟΗΕ.

Καταλαβαίνω πως όλο αυτό ακούγεται σαν να τον θεωρώ φασίστα, για αυτό ξεκαθαρίζω: οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν ασύγκριτα πιο εφιαλτικές θέσεις σε όλα, μα όλα τα παραπάνω. Μέχρι εκεί, όμως: το να είσαι πιο αριστερά από κάτι τόσο δεξιό σε κάνει "μη χείρον", μα σε καμία περίπτωση poster-boy τού προοδευτισμού.


4. Κλέβει εκκλησία.

Τέλος πάντων, υποψιάζομαι πως αν ζούσα στις ΗΠΑ θα ήμουν ενθουσιασμένος με την πάρτη του Ομπάμα -όπως και κάθε άλλος Αμερικάνος τον οποίον υπολήπτομαι, εξάλλου. Το να κερδίσουν οι Ρεπουμπλικάνοι μετά από όσα συνέβησαν τα τελευταία 8 χρόνια δεν είναι εναλλακτική. Ο Μακ Κέιν είναι ένας εξαιρετικά μετριοπαθής δεξιός και καθολικά σεβαστός πολιτικός (ένας Γεώργιος Ράλλης του Ρεπουμπλικανισμού, από πάρα πολλές απόψεις), που σε κάποιους τομείς πάει τελείως κόντρα με το κόμμα του, είναι πολύ καλύτερος από τους ψηφοφόρους του και κατάφωρα αδικημένος από την σύντροφό του στην αντιπροεδρία... μα στο συλλογικό υποσυνείδητο έχει περάσει δικαίως ως ο Mini-Me του Μπους.

Επ' αυτού, και για να τσιλάρεις λίγο αναγνώστη που έφαγες όλες τις παραπάνω αναλύσεις στη μάπα κι έφτασες ως εδώ, να και το μάλλον καλύτερο βίντεο ολόκληρης της προεκλογικής καμπανιας που τελειώνει σήμερα: η έκτακτη επιστροφή τού Γουίλ Φέρελ στο Saturday Night Live πριν 10 μέρες, για να επαναλάβει μια από τις θρυλικότερες μιμήσεις του μαζί με την απόκοσμα αποτελεσματική Τίνα Φέι... και να εξηγήσει το γιατί ο Μακ Κέιν δεν (θα 'πρεπε να) έχει την παραμικρή ελπίδα:



Ε, επειδή όμως δεν ζω στις ΗΠΑ (και επειδή, επίσης, ο πλανήτης χέστηκε για το τι πιστεύω), έχω την πολυτέλεια να θρέψω τον σχιζοφρενή εσωτερικό μου μονόλογο λίγο ακόμα, λέγοντας πως και αυτό μου τη δίνει -το αυτοεκπληρούμενο landslide, δηλαδή. Όταν δημιουργούνται μαζικές "Συμμαχίες του Καλού", Φωτεινά Μονοπάτια που κανείς δεν μπορεί να τους κουνηθεί επειδή ενσαρκώνουν τις απαντήσεις σε κάθε τι κακό χωρίς να αποδεικνύουν τίποτα από μόνα τους, τότε ακριβώς είναι που πρέπει να διπλασιάζουμε τις επιφυλάξεις μας, τότε είναι που πρέπει να γινόμαστε πιο δύσκολες γκόμενες από πολιτικής άποψης, να πηγαίνουμε κόντρα στις βεβαιότητές μας και το ρεύμα τού αυτονόητου -αυτό, δηλαδή, που λέω τόση ώρα.